- od 1971 roku -

WCZORAJ i DZIŚ

Historia zorganizowanych form kształcenia podyplomowego lekarzy w Polsce sięga początku lat 50-tych XX wieku. Wówczas rozpoczął się bardzo szybki rozwój nauk medycznych i ich zastosowań praktycznych zmuszający nie tylko do uzupełniania kadry lekarskiej uszczuplonej przez wojnę, ale do zdobywania wciąż nowej wiedzy i umiejętności przez obecne i przyszłe kadry lekarskie. Ukończenie medycznych studiów akademickich stało się tylko wstępem do zdobycia pełnych kwalifikacji zawodowych.

Symbole uczelni

Autorem znaku CMKP jest prof. Edward Rużyłło, nestor polskiej medycyny, współtwórca polskiego systemu medycznego kształcenia podyplomowego. Znak ten stanowił formę tarczy podzielonej pionowo na dwa pola: wiśniowe i granatowe. Kolory te były kolorami akademickimi oznaczającymi nauki medyczne. Na polu wiśniowym umieszczono tradycyjny znak lekarski pod postacią laski Hipokratesa, wokół której wije się wąż jako symbol lekarza i medycyny. Na polu granatowym umieszczono konwalię z liśćmi i kwiatami, która od średniowiecza była symbolem mądrości i medycyny, a w XIX w. zaczęto używać jej także jako znak nauk farmaceutycznych.

Z tych powodów przyjęty w 1964 r. znak Studium Doskonalenia Lekarzy, a później CMKP, reprezentuje zarówno nauki lekarskie, jak i nauki farmaceutyczne.

W kulturze europejskiej symbole i znaki akademickie są znane i szanowane, dlatego prof. E. Rużyłło zwrócił się do Adama Jabłońskiego, profesora Akademii Sztuk Pięknych, z propozycją opracowania projektów symboli władzy rektorskiej i dziekańskiej, jakimi są łańcuchy. Wykonane wg projektu profesora A. Jabłońskiego łańcuchy symboliką i estetyką ściśle nawiązywały do tradycji akademickiej, medycznego charakteru uczelni, jak i jej szczególnej roli w systemie kształcenia podyplomowego lekarzy.

„Kształcenie podyplomowe lekarzy nie może być szkołą, w której występuje nauczyciel i uczeń, czyli nauczyciel, który wszystko wie i uczeń, który nic nie wie. W procesie kształcenia podyplomowego występują lekarze, każdy o innym doświadczeniu zawodowym (…), ale obaj jednakowo doświadczeni w swojej specyfice zawodowej. Nie można więc wykładać tylko określonych przedmiotów, ale przedstawiać określone problemy, które winny być omawiane odpowiednio do poziomu wiedzy biorących udział w zebraniu lekarzy.”

prof. dr hab. n. med. E. Rużyłło